Persian Abstract

موضوع: ازچالش های مهم در ژن درمانی، فقدان حاملین ژن رسان کارآمد می باشد. نانوحامل ها به دو دسته ویروسی و غیر ویروسی تقسیم می شوند. با وجود بازدهی انتقال بالا و ژن رسانی سریع توسط حاملین ویروسی، استفاده از آنها به دلیل ظرفیت پایین انتقال، احتمال فعال کردن پرتو آنکوژنها و القا پاسخ های ایمنی قوی کاهش یافته است. در مقابل نانوحامل های غیر ویروسی با وجود بازدهی کمتر به دلیل مزایایی منجمله قابلیت انتقال قطعات بزرگ ژنی، خطر عفونت زایی پایین، ایمنی زایی کم، انعطاف پذیری ساختار و سهولت طراحی، روند رو به رشدی را در مطالعات ژن رسانی داشته اند. هدف: این مطالعه به بررسی مطالعات ژن رسانی با استفاده از نانوحامل های غیر ویروسی، در پژوهشهای محققین ایرانی پرداخته است. روش تحقیق: اطلاعات لازم جهت این مطالعه مروری، صرفا از مقالات پژوهشی چاپ شده تا اردیبهشت سال 1397 و با مراجعه به پایگاه های اطلاعاتی منجمله بانک مقالات پزشکی ایران، Megiran، SID، PubMed،Scopus  وScience Direct  گردآوری گردید. دستاوردها: محققان ایرانی در حدود بیش از 800 پژوهش به فرآیند تولید و بررسی انتقال ژن با استفاده از انواع نانوحامل های غیرویروسی پرداخته اند. نانوحامل های پلیمری با پایه پلی اتیلن ایمین (PEI) و کایتوزان با نسبت هرکدام در حدود 27 ، نانوحامل های فلزی با نسبت14.5 و نانوحامل های درختواره (دندریمر ها) با نسبت 12 بیشترین سهم از مطالعات ژن رسانی را به خود اختصاص داده اند. نتیجه گیری: در مطالعات پژوهشگران ایرانی، سنتز، بهبود کارآیی ترانسفکشن و کاهش سمیت سلولی انواع نانوحامل های غیر ویروسی مورد ارزیابی قرار گرفته و کاندیدهای بسیاری برای مقاصد ژن رسانی به سلول های مختلف پیشنهاد شده است. انتقال هدفمند نانوحامل ها با انواع مولکولها منجمله آپتامرها نیز در حال افزایش (25 مقاله) است که البته توجه بیشتری را میطلبد. کلمات کلیدی: ژن رسانی، نانوذرات، نانوحامل غیر ویروسی، ایران.

Title

the application of non-viral nanocarriers for gene delivery

Abstract

Background: one of the most important challenges in gene therapy is the lack of efficient gene delivery systems. Nanocarriers are placed in two viral and non-viral categories. Despite the high transfer efficiency and fast gene delivery offered by viral carriers, their application has been decreased due to low transfer capacity, possibility of activating proto-oncogenes and induction of potent immune responses. In contrast and despite lower efficiency, non-viral nanocarriers have had a growing usage in gene delivery studies due to advantages such as the capability of transferring big gene pieces, lower infection risk, low immunogenicity, structural flexibility and ease of design. Objective: this study assessed the studies published by Iranian researchers which deal with gene delivery using non-viral nanocarriers. Research method: the necessary data for this review were obtained solely from the research articles published by May 2018 based on databases including, Iran Research Information System, SID, PubMed, Scopus and ScienceDirect. Findings: Iranian researchers have dealt with production of non-viral nanocarriers and assessment of gene delivery using them in more than 800 research articles. Among them, polyethyleneimine (PEI) -based (25), dendrimer (20) and liposomal nanocarriers were the most frequently used in gene delivery studies. Conclusion: in studies by Iranian researchers, synthesis, of transfection performance improvement and decrease of cellular toxicity of different non-viral nanocarriers has been evaluated and many candidates for the purpose of gene delivery has been proposed. Targeted transfer of nanocarriers using different molecules such as Aptamers is increasing (25 articles) which requires more consideration.   Keywords: Gene delivery, Nanoparticles, Non-viral vector, IRAN.